Igor był zamknięty we własnym gabinecie, wypełnionym ciężką, niemal namacalną ciszą. Nawet zegar na ścianie zdawał się unikać odmierzania czasu — wskazówki stały nieruchomo, jakby bały się naruszyć smutny spokój wiszący w powietrzu. Spojrzenie miał utkwione w kącie eleganckiego, ciemnego, drewnianego stołu, lecz tak naprawdę niczego nie widział. Jego oczy skierowały się do wnętrza – do miejsca, gdzie dusza cierpiała pod ciężarem wyrzutów sumienia i myśli skierowanych ku domu, a zwłaszcza do sypialni, gdzie, jak sądził, jego żona Kristina powoli gasła.
Ktoś zapukał cicho do drzwi. Nie głośno, nie natarczywie, raczej z obawą, by nie naruszyć jego samotności. W drzwiach pojawiła się Olga, jego zastępczyni i, jak odczuwał w głębi serca, jedyny powód, dla którego wciąż nie zwariował. Weszła do środka, a w pomieszczeniu rozbłysło światło. Jednak na jej twarzy nie było typowego, serdecznego uśmiechu. Podeszła do biurka i cicho położyła przed nim złożony na pół papier – list rezygnacyjny.
— Olga, co to ma znaczyć? — głos Igora załamał się w chrapliwym szeptem. W środku poczuł, jak coś pęka.
— To będzie dla wszystkich lepiej, Igorze — odpowiedziała cicho, nie podnosząc wzroku. — Już znalazłam pracę w innym mieście.
Przenikliwy, tępy ból przeszył Igora. Podniósł się, okrążył biurko i chwycił jej dłonie. Były zimne niczym zimowy wiatr przenikający przez szczeliny starych okien.
— Nie odchodź. Proszę — błagał, jakby była jego ostatnią nadzieją.
— Nie mogę zostać. Ty potrzebujesz jej — w jej głosie drżały niewypłakane łzy. — Musisz być przy niej.
— To moja wina! — krzyknął niemalże, głos pełen łamań i rozpaczy. — To przeze mnie zachorowała! Moja tajemnica, moja historia z tobą ją niszczy!
— Dosyć — wreszcie Olga uniosła oczy i w nich dostrzegł swoje własne cierpienie. — Nie jesteś winny. Pozwól temu odejść.
Lecz on nie potrafił. W jego umyśle kłębiły się obrazy z przeszłości, jakby wspomnienia chciały zranić go jeszcze głębiej. Jego małżeństwo z Kristiną zostało zawarte przez rodziców, przekonanych, że dzieci powinny kierować się rodzinnymi tradycjami i korzystnymi powiązaniami. Pamiętał, jak była od niego zdystansowana, wyrażając odrazę na jego zaloty, ciągle niezadowolona. Nie chciała mieć dzieci, nazywając je “ciężarem” i “przekleństwem rodu”. Jej świat to były salonowe spotkania, drogie stroje i blask cudzych diamentów, w którym pragnęła zabłysnąć bardziej niż ktokolwiek inny. Dla niej był jedynie portfelem i symbolem statusu.
Potem pojawiła się Olga, dzięki której Igor poznał, co to prawdziwe ciepło, troska i miłość. Nie oczekiwała niczego w zamian. Po prostu była przy nim, wspierała, słuchała, obejmowała i całowała tak, jakby znała każdy jego sekret. Najbardziej bolesne wspomnienie wiązało się z chwilą, gdy przyszedł do Kristiny, by poprosić o rozwód i wyznać wszystko. Nie spotkał się z prostą reakcją. To było widowisko: łzy, krzyki, tłuczone talerze… aż w końcu ona zapałała piersi i osunęła się na dywan. Od tego momentu leżała w łóżku, opanowana tajemniczą chorobą, której żaden lekarz nie potrafił zdiagnozować.
Powrót do domu stał się dla niego katuszą. Duszna atmosfera ciążyła mu zaraz po przekroczeniu progu. Kristina spoczywała w swoim pokoju, otoczona poduszkami, a jej głos witał go cichym tonem, pełnym wyrzutów:
— Znowu się spóźniasz… Nic dla ciebie nie znaczę. Możliwe, że jutro rano się już nie obudzę.
Igor tłumił gulę w gardle i zasiadał na fotelu obok łóżka, rozdzierany przez poczucie winy. Gotów był zrobić wszystko, by ją uratować i odkupić swoje grzechy. Kiedy pani powiedziała, że znalazła “wybitnego specjalistę”, który może ją wyleczyć, zgodził się bez słowa sprzeciwu. Drogi profesor, dbały i zadowolony uśmiech, przychodził dwukrotnie dziennie, podawał dziwne zastrzyki i przedstawiał Igorowi ogromne rachunki. On płacił bez szemrania.
Tamtego wieczoru zatrzymał się przed furtką domu, wyłączył silnik i nie mógł wyjść z samochodu. Potrzebował kilku minut ciszy, zanim znów zanurzy się w piekło pełne jęków, westchnień i zapachu lekarstw.
Ktokolwiek zapukał w szybę, przestraszył go. To była ta sama szczupła, dziesięcioletnia dziewczynka w zniszczonej kurtce, trzymająca wiadro mętnej wody i szmatę. Wielokrotnie ją widywał: stojącą na poboczu ulicy, oferującą umycie reflektorów samochodom.
— Proszę pana, umyję reflektory? — wykrzykiwała donośnie.
Igor skinął głową, wyciągnął banknot z kieszeni wyższy niż koszt usługi i podał jej. Dziewczynka szybko wyczyściła lampy, chwyciła pieniądze i właśnie chciała uciekać, gdy nagle się odwróciła.
— Zawsze się spóźniasz — powiedziała bez ogródek. — Spróbuj przyjść wcześniej.
Bez czekania na odpowiedź zniknęła w ciemności. Igor w samochodzie zaniemówił. Co mogły znaczyć te słowa?
Następnego dnia wszystko rozpoczęło się od nowa. Kristina powitała go jękiem i kolejnymi wyrzutami:
— Nie dotykaj mnie — odsunęła dłoń, gdy próbował poprawić poduszkę. — Wkrótce przyjdzie pielęgniarka, ona wszystko zrobi. Idź do pracy, jeśli kochasz bardziej swoje biuro niż umierającą żonę.
Z ulgą opuścił dom. Jednak w pracy nie było lepiej. Pewnego popołudnia, spoglądając przez okno, zobaczył to, czego najbardziej się obawiał: Olga z pudełkiem w kartonie, zawierającym jej rzeczy, szła w stronę swojego samochodu. Położyła paczkę na tylnym siedzeniu, wsiadła i odjechała. Na zawsze.
„Straciłem ją. To ja ją wypędziłem, więziony przez poczucie winy wobec kobiety, której nigdy nie kochałem.”
Ogarnęła go fala rozpaczy, zmieszanej z gniewem wymierzonym w siebie i niesprawiedliwe życie. Usiadł, zakrywając twarz dłońmi i zapłakał — jednak to nie były łzy, lecz czarna, lodowata wściekłość, która pożerała od środka ból i winę. Po chwili przypomniał sobie obraz dziewczynki przy furtce jak błysk: „Spróbuj przyjść wcześniej”. Dlaczego to powiedziała? Co chciała wyrazić? Ten szalony i irracjonalny, a zarazem jedyny ratunek, uderzył go i zmienił w działanie. Chwycił kurtkę, wybiegł z gabinetu, zostawiając zaskoczoną sekretarkę słowami: „Nie będzie mnie”, i ruszył do domu.
Kiedy dotarł, dostrzegł zaparkowanego czarnego sedana lekarza. Serce zacisnęło mu się ze strachu: co on tam robi w środku dnia? Jego wizyty były tylko rano i wieczorem. Wyskoczył z samochodu, szeroko otworzył furtkę i wbiegł do środka. Zaniemówił: z sypialni Kristiny dochodziła muzyka i… radosny, prawdziwy śmiech.
Niepewnym krokiem zbliżył się do drzwi. Dźwięki i śmiech nasilili się. Otworzył drzwi i zamarł z odrazą. Na ich małżeńskim łóżku, całkowicie nagi, siedział “doktor”, a przed nim Kristina w przezroczystym negligé tańczyła z kieliszkiem szampana w dłoni, poruszając drugą ręką jak podczas zabawy. Była pełna życia, energii i zdrowia.
Oni zauważyli Igora z opóźnieniem. Lekarz próbował osłonić się prześcieradłem.
— Kristina! — krzyknęła ona, chwytając kieliszek z przerażeniem. — To nie jest to, co myślisz! To część terapii!
— Co?! — jąkał się lekarz, szybko wstając. — Zwariowałaś, głupia?! To był twój plan od początku, a połowę pieniędzy z “leczenia” włożyłaś do swojej kieszeni!
Igor drżał, ale nie ze strachu. To była czysta, pożerająca wściekłość. Cicho odwrócił się, wrócił do gabinetu, chwycił z ściany ciężki myśliwski karabin, dar od ojca i wrócił do sypialni. Kochankowie spojrzeli na niego z bestialskim przerażeniem, widząc broń.
Oddał strzał. Pocisk rozbił się nad cennym parkietem tuż przy stopie lekarza.
— Macie pięć sekund — powiedział lodowatym głosem Igor — by opuścić mój dom i moje życie. Pięć… cztery…
Nie potrzebował dalszych słów. Lekko chwiejąc się, spiesząc się z ubraniem, wybiegli z pokoju, a potem z domu. Za nimi rozległ się pisk opon odjeżdżającego Mercedesa.
Igor został sam, otoczony zapachem obcego perfumu i zdrady. Szok ustąpił miejsca jednej, potężnej prawdzie: musiał odnaleźć Olgę.
Wybiegł, wskoczył do auta i ruszył do jej wynajmowanego mieszkania. Starsza sąsiadka otworzyła mu drzwi.
— Nie ma jej, chłopcze. Wyjechała. Właśnie oddała mi klucze i wzięła pociąg — odjeżdża za godzinę.
- Igor zaczął biec przez ruchliwe, pełne przeszkód ulice miasta.
- Nie zważał na sygnalizację świetlną i ograniczenia prędkości.
- Zawijał między innymi pojazdami, przecinał zakręty, nawet jechał pod prąd.
- Za nim szalały dwa policyjne radiowozy z włączonymi syrenami.
Nie zwracał uwagi na ich rozkazy do zatrzymania się. W jego głowie był tylko jeden cel: “Muszę zdążyć!”. Znał miasto jak własną kieszeń: skręcił w boczną uliczkę, przebił się przez krzaki, wyjechał na drogę serwisową prowadzącą do torów kolejowych i przełamał słaby szlaban, by wskoczyć na chodnik.
Wysiadł z auta. Wkoło panował chaos: pociągi, walizki, dzieci, skrzynie i billboardy. Odnalezienie Olgi wśród tłumu wydawało się niemożliwe. Panika ściskała mu gardło. Wtedy ją dostrzegł: dziewczynę w jaskrawej sukience z mikrofonem — zapewne promotorkę. Igor wyrwał jej mikrofon i poprosił o chwilę uwagi.
— Proszę! Tylko na minutę! Muszę coś powiedzieć!
Chwycił mikrofon, a jego głos, wzmocniony, rozległ się po całej stacji:
— Olga! Olya, jeśli mnie słyszysz, zatrzymaj się! Proszę, nie wyjeżdżaj! To nie tak, jak myślisz! Nie potrafię żyć bez ciebie! Kocham cię!
Powtarzał te słowa bez ustanku, odwracając się w każdą stronę, by odnaleźć jej twarz. Dwóch policjantów podeszło do niego.
— Olga! Kochanie moje!
— A biedna Kristina? — odezwał się cichy głos za jego plecami.
Odwrócił się gwałtownie: była to Olga, z rozmazanymi łzami na twarzy, trzymająca w dłoni kartkę. Igor upuścił mikrofon i ukląkł przed nią na brudnej posadzce stacji.
— Kristina nigdy nie była chora! — szlochał. — To wszystko było przedstawieniem, by mnie zatrzymać. Dowiedziałem się! Przebacz moją ślepotę! Przepraszam!
— Proszę pana, proszę z nami — policjanci chwycili go za ramiona, ale zgromadzeni ludzie zareagowali:
- — Puśćcie go!
- — Miłość leczy!
- — Macie uczucia?
Olga uklękła obok Igora i objęła go. Razem płakali, nie czując wstydu wśród zatłoczonej stacji. Policjanci, niepewni, w końcu zrezygnowali i zniknęli w tłumie.
Dwie godziny później Igor zaprowadził Olgę do jej domu. Mieszkanie było puste i ciche. Przeprosił, że nie od razu znalazł dla niej nowe miejsce, a potem zaczął wynosić rzeczy Kristiny z pokoju, wyrzucając je do worków na śmieci. W pewnym momencie zatrzymał się i spojrzał na nią: siedziała na fotelu w milczeniu.
— Powiedz mi, Olya: dlaczego tak nagle wyjechałaś? Wiem, że jeszcze nie znalazłaś pracy. Dlaczego odjechałaś w ciągu jednego dnia?
Olga podniosła łagodne, pełne łez oczy i cicho zaczęła płakać.
— Bałam się… Bałam się powiedzieć ci wszystko i postawić cię w sytuacji bez wyjścia.
Igor zmarszczył brwi.
— Co mogło być gorsze niż to, co już przeżywałem?
Ona głęboko wdechnęła i niemal szeptem wyznała:
— Powiedzieć ci, że jestem w ciąży.
Igor zamarł. Czas zdawał się zatrzymać. Spoglądał na jej twarz pokrytą łzami, na dłonie skierowane instynktownie na brzuch, i powoli zaczynał rozumieć znaczenie jej słów. Świat eksplodował radosnym hukiem czystego szczęścia. Uniósł ją, kręcąc się w pokoju, śmiejąc się i powtarzając jak mantrę:
— Kocham cię! Czujesz? Kocham cię! Kocham nasze dziecko! Nigdy go nie opuszczę!
Rok później Igor i Olga stali na tarasie swojego domu, patrząc na swoją trzynastotygodniową córeczkę śpiącą w wózku w ogrodzie. Wszystko, co wiązało się z Kristiną i jej rodziną, było już za nimi: procesy, skandale, oszczerstwa i spory prawne. Igor zostawił byłej żonie jedynie to, co wymagała prawo, i raz na zawsze wymazał ją ze swojego życia.
A na drodze nie pojawiła się już ta dziewczynka z wiadrem. Tamtego wieczoru, po stacji, Igor znalazł ją: jej matka była ciężko chora, a ojciec stracił pracę. Teraz dziewczynka pracuje u Igora w firmie, a matka otrzymuje leczenie w najlepszej klinice. Czasem dziecko przychodzi do nich, gdzie wspólnie piją herbatę i jedzą ciasto.
Igor przyglądał się śpiącej córeczce, obejmował kobietę, którą kochał, i rozumiał, że przeszedł przez piekło, aby odnaleźć swój własny raj.
Kluczowa refleksja: Ta historia pokazuje, jak złożone i pełne wzlotów bywa życie. Nawet w otchłani bólu i zdrady można znaleźć drogę do odkupienia i szczęścia, jeśli tylko zdecydujemy się walczyć o prawdę i miłość.