Walka Walii o spokój i godność dobiegła kresu. Nie mogła pojąć, co się stało z Dimitrijem — czy uczucie do niej wyblakło? Ostatniej nocy znowu wrócił późno i rozłożył się do snu w salonie.
Z rana, gdy wyszedł na śniadanie, Walja postanowiła z nim poważnie porozmawiać.
„Dima, czy możesz mi wyjaśnić, co się dzieje?” — zapytała.
On, z zamiarem uniknięcia konfrontacji, unikał spojrzenia i zapytał: „Co ci przeszkadza?”
Ona od razu wyraziła swoje zdanie: „Od narodzin chłopców zmieniłeś się bardzo.”
„Nie zauważyłem,” — odparł chłodno.
„Dima, żyjemy od dwóch lat obok siebie jak sąsiedzi. Czy to nie dostrzegasz?”
On wstał nagle i nerwowo spacerował po kuchni.
„Powiedz mi, czego oczekiwałaś? W domu leżą porozrzucane zabawki, unosi się zapach mlecznych kaszek, dzieci hałasują. Myślisz, że komuś się to podoba?”
„Dima, to przecież twoje dzieci!”
Jego głos podniósł się: „Normalne żony rodzą jedno dziecko. Ono spokojnie bawi się w rogu i nikomu nie przeszkadza. Ty musiałaś od razu mieć bliźniaki! Moja matka mówiła mi o tobie – ludzie tacy jak ty tylko się rozmnażają bez celu!”
„Ludzie tacy jak ja? A kto to, Dima?”
„Tacy, którzy nie mają celu w życiu.”
„Ale to ty kazałeś mi rzucić studia, bo chciałeś, żebym poświęciła się rodzinie!”
Po chwili ciszy Walja odważnie powiedziała: „Myślę, że powinniśmy się rozwieść.”
„Zgadzam się,” — odpowiedział szybko. „Tylko proszę, nie składaj pozwu o alimenty. Sam będę się o was troszczyć finansowo.”
Po tych słowach odszedł z kuchni. Walja poczuła ochotę na łzy, ale z pokoju dziecięcego dobiegał hałas — bliźniaki się obudziły i domagały się jej uwagi.
Po tygodniu spakowała swoje rzeczy, zabrała chłopców i opuściła dom. Miała do dyspozycji przestronny pokój w mieszkaniu komunalnym, który odziedziczyła po babci.
Mieszkańcy bloku byli nowi, więc Walja postanowiła ich poznać. Z jednej strony mieszkał ponury mężczyzna, a z drugiej energiczna kobieta około sześćdziesiątki.
Jako pierwszą odwiedziła sąsiada mężczyznę:
„Dzień dobry! Jestem twoją nową sąsiadką. Kupiłam ciasto, zapraszam na herbatę do kuchni.”
Starannie się uśmiechała, ale mężczyzna tylko ją spojrzał, mruknął, że nie jada słodyczy i zatrzasnął drzwi przed nosem.
Walja wzruszyła ramionami i poszła do Zinaidy Jegorowny, która zgodziła się na spotkanie, choć tylko po to, aby wygłosić monolog.
„Słuchajcie, ja lubię odpoczywać w ciągu dnia, bo wieczory spędzam na oglądaniu seriali. Mam nadzieję, że wasze dzieci nie będą mi przeszkadzać krzykiem…” — ostrzegała. „Nie pozwólcie im biegać po korytarzu, niczego nie dotykać, nie brudzić ani nie psuć!”
Przemawiała długo, podczas gdy Walja z ciężkim sercem myślała, że czeka ją tu ciężkie życie.
Oddała chłopców do przedszkola, a ona sama zatrudniła się jako opiekunka w tym samym miejscu. Praca dopasowana była do godzin odbierania synów z placówki. Płacono niewiele, ale obiecywał wsparcie Dmitrij.
Przez pierwsze trzy miesiące rozwodu Dima rzeczywiście posyłał pieniądze. Później, mimo że minęło kolejne tyle czasu, wsparcie finansowe ustało. Walja od dwóch miesięcy nie mogła opłacić rachunków za mieszkanie.
Jej relacje z Zinaidą Jegorowną pogarszały się z dnia na dzień. Pewnego wieczoru, podczas gdy Walja karmiła chłopców, sąsiadka pojawiła się w satynowym szlafroku.
„Moja droga, czy już rozwiązałaś swoje problemy finansowe? Nie chciałabym przez ciebie stracić prądu albo gazu.”
Walja westchnęła. „Jeszcze nie. Jutro jadę do byłego męża. Wydaje się, że zupełnie zapomniał o dzieciach.”
Zinaida podeszła do stołu: „Karmisz ich ciągle makaronem… Wiesz, że jesteś złą matką?”
„Ja jestem dobrą matką! Tobie radzę nie mieszać się w nie swoje sprawy, bo kiedyś może ci się to odbić!”
Zaczęła się awantura — Zinaida krzyczała tak, że nawet sąsiad po drugiej stronie, Ivan, wyszedł ze swojego pokoju. Słuchał przez chwilę wyzwisk i rzucił przed nią pieniądze:
„Ciszej! Na rachunki.”
Zinaida zamilkła, lecz kiedy Ivan wyszedł, szepnęła do Walji groźby.
„Zapamiętasz to sobie dobrze!”
Walja zignorowała te słowa, co okazało się błędem. Następnego dnia pojechała do Dima, który oznajmił, że przechodzi ciężki okres i nie może płacić.
„Dima, żartujesz? Co ja mam dać dzieciom do jedzenia?”
„To karm ich. Nie zabraniałem.”
„Złożę pozew o alimenty.”
„Proszę bardzo, na oficjalnej pensji dostaniesz tyle, że pocierpisz się trochę. I lepiej mnie nie niepokój więcej.”
Walja wracała zapłakana, bez pieniędzy na najbliższy tydzień. W domu czekała kolejna niespodzianka — wizytował ją policjant, zawiadomiony przez Zinaidę Jegorownę. Napisała skargę, twierdząc, że Walja zagraża jej życiu, a dzieci pozostają bez opieki i głodne.
Po godzinnej rozmowie funkcjonariusz uprzedził, że musi zgłosić sprawę do opieki społecznej.
„Słucham? Przecież nic złego nie zrobiłam!”
„Taki jest porządek — sygnał trzeba sprawdzić.”
Wieczorem Zinaida znowu przyszła do kuchni.
„Słuchaj, jeśli twoje dzieci jeszcze raz mi przeszkodzą w dzień, zgłoszę to do opieki.”
„Co pani wyprawia? To są dzieci, one nie mogą cały czas siedzieć!”
„Byś je lepiej karmiła, to by się nie rozbiegały.”
Wyszła z kuchni, zostawiając przerażonych chłopców. Walja starała się ich uspokoić, choć sama płakała w duchu.
Wtedy do kuchni wszedł Ivan z wielką torbą, zaczął wkładać produkty do lodówki.
„Ivan, pomyliłeś lodówkę,” — powiedziała niepewnie.
On nie odpowiedział, zapełnił lodówkę jedzeniem i opuścił kuchnię bez słowa.
Po wypłacie Walja przyszła do Ivana z pieniędzmi za jedzenie, ale ten odmówił przyjęcia i zamknął drzwi.
Chwilę później ponownie rozległ się krzyk Zinaidy — wołała przy stole, pokazując rozlany napój, obrażając dzieci.
Walja posprzątała i uspokoiła chłopców, przemawiając: „Tylko ona tak mówi, naprawdę jest dobra.”
Następnego dnia wieczorem zapukał Ivan, razem z dwoma nieznajomymi kobietami i policjantem. Okazało się, że są z opieki społecznej.
„Proszę, pozwólcie wejść.”
Obejrzeli mieszkanie, lodówkę i pościel. Polecili przygotować dzieci do odebrania.
„Co? Nie oddam wam moich dzieci!” — Walja rozpłakała się. Chłopcy, wystraszeni, błagali ją, aby nie pozwoliła ich zabrać.
Choć stawiała opór, mężczyźni siłą zabrali chłopców, którzy krzyczeli w rozpaczy. Policjant trzymał Walję, aż odjechał samochód.
Pozostała sama na podłodze, płacząc jak zranione zwierzę.
W pokoju zauważyła stary topór, który kiedyś należał do babci. Wzięła go do ręki z uśmiechem, który bardziej przypominał groźny grymas. Zdesperowana wyszła do drzwi Zinaidy.
Kiedy drzwi zostały siłą wyważone, a przerażona Zinaida schowała się pod łóżko, ktoś chwycił Walję, wyrwał topór i powiedział:
„Głupia! Co ty robisz? Komu robisz krzywdę?”
To był Ivan. Walja wydechnęła ciężko i odparła, że już nic nie ma znaczenia.
Ivan zabrał ją do siebie, położył na kanapie, podał lek usypiający. Walja planowała uciec do mostu, ale lek okazał się silniejszy i zasnęła.
Ivan wyszedł, by porozmawiać z Zinaidą, która siedziała roztrzęsiona i piła melisę.
„Zadowolona?” — zapytał.
„Nie myślałam, że to tak się skończy.”
„Niech jutro odbierze swoje listy i niech się modli, by wszystko się udało. Bo inaczej ja mogę nie panować nad Walją.”
Zinaida skinęła głową.
Przez cały miesiąc Walja zbierała dokumenty, przechodziła badania, prawie poddała się, ale Ivan nie pozwolił jej zostać samą i cały czas ją wspierał. Gdy stało się jasne, że dzieci prawdopodobnie wrócą, Walja poczuła się jak odrodzona.
„Ivan, to wszystko dzięki tobie.”
Po raz pierwszy uśmiechnął się smutno i wyznał, że kiedyś miał własną rodzinę, ale nie potrafił jej uratować — dzieci zginęły w pożarze domu. Od tamtej pory zmaga się z cierpieniem, ale chce pomóc Walji i jej synom.
W przeddzień decyzji komisji Walja nie mogła zasnąć u Ivana, który również był niespokojny.
Poprosiła go, by opowiedział o swojej przeszłości. Ivan opowiedział monotonnie, jak stracił żonę i dzieci, jak zaczęła go niszczyć alkoholowa spirala i jak po wyjściu z więzienia wrócił do niewielkiego pokoju.
Walja wzięła go za rękę, ale on ją usunął i poprosił, aby poszła spać i na komisji była silna.
W końcu nadszedł dzień, gdy Walja usłyszała wyrok i odebrała dzieci. Ivan był z nimi, gdy chłopcy wrócili, a nawet ocierał łzy.
Z czasem życie Walji zaczęło się poprawiać — Zinaida prawie nie wychodziła z pokoju. Dzięki Ivanowi dostała pracę na fabryce, co zapewniało choć minimalne środki do życia.
Jedyną jej troską było, że Ivan stawał się coraz bardziej zamknięty w sobie. Pewnego dnia, gdy przypadkowo z kieszeni jego kurtki wypadł telefon z jej zdjęciem na ekranie, Walja odważyła się z nim porozmawiać i wyznała swoje uczucia.
Poprosiła Ivana, by się z nią ożenił. Ivan długo się wpatrywał, po czym powiedział, że nie potrafi mówić pięknie, ale zrobi wszystko, by oni byli szczęśliwi.
Kluczowa refleksja: Nawet w najtrudniejszych chwilach wsparcie bliskich i sąsiadów może odmienić życie i przynieść nadzieję na nowy początek.
Sąsiedzkie zmagania ze zwierzęcą populacją
Za oknem mieszka Katarzyna Stiepaniwna, która opiekuje się dwudziestoma kotami. Po ciężkim dniu pracy w szpitalu jako sprzątaczka ciągle musi troszczyć się o swoje futrzane stado, które ją wszędzie ściga, wydając skargi przypominające: „Umieramy!”
Biega do sklepu po karmę, zapominając o własnych potrzebach, a koty znowu rywalizują o jedzenie, wyłamując sobie nawzajem drogę.
- Katarzyna dba o wszystkie zwierzęta, sterylizuje i leczy je, ale nie potrafi ich rozdać, bo są zwykłymi dachowcami.
- W mieszkaniu często unosi się zapach, który przenika nawet przez wentylację do sąsiednich lokali.
- Sąsiedzi czasem tracą cierpliwość, ale wiedzą, że Katarzyna działa z dobrego serca.
Na co dzień dochodzi do konfliktów między zwierzętami, a Katarzyna z czułością opiekuje się także samotnymi i odrzuconymi kotami, które nie mają dostępu do głównej miski.
Jednak przy całej trosce, ciągle muszą zmagać się z nowymi miotami podrzuconych kotów, które kotka z sąsiedztwa pilnie karmi i leczy.
Codzienność u boku Katarzyny jest pełna chaosu, ale też poświęcenia, gdyż wie, że bez niej te zwierzęta nie miałyby żadnej opieki.
Życie w bloku pełnym niespodzianek
W innym mieszkaniu mieszkają od niedawna nowi sąsiedzi — wśród nich jest nieśmiały, ale pomocny Kolia, który często ratuje innych w różnych sytuacjach, choć sam jest spokojny i opanowany.
Pomaga on nowo przybyłym w okolicy, ucząc na przykład jazdy lub zmiany koła. Jego wzburzenia są rzadkie, dzięki czemu przestrzeń wokół staje się bardziej spokojna.
Wśród sąsiadów jest również kobieta imieniem Wera, która mimo 50 lat jest energiczna i zadbana. Jej związek z Aybekiem, młodszym mężczyzną przyjeżdżającym z samarkandyjskiej ojczyzny, bywa burzliwy ze względu na zazdrość i kłótnie, ale nie brakuje w nim również przywiązania i troski.
Pomimo różnorodności i drobnych konfliktów między mieszkańcami, każdy z nich wnosi coś unikalnego do życia wspólnoty.
- Sąsiedzkie relacje to mieszanka codziennych trosk i życzliwości.
- Wszyscy muszą się nawzajem tolerować, aby zachować spokój i komfort życia.
- Wspólne wysiłki pomagają radzić sobie z problemami, które wynikają z bliskości życia w bloku.
Choć są konflikty i hałasy, codzienne życie toczy się dalej, a wspólnota uczy się wzajemnego szacunku i pomocy.
Podsumowanie
Opowieść o Walji i jej rodzinie to historia o wyzwaniach, które stawia życie, a także o sile człowieka, który walczy o dobro swoich dzieci mimo przeciwności losu. Wsparcie Ivana pokazało, jak ważna jest ludzka solidarność w najtrudniejszych momentach. Z kolei codzienne zmagania sąsiadów ukazują różnorodność życiowych sytuacji i potrzebę zrozumienia oraz cierpliwości w sąsiedzkim współistnieniu. Wspólna troska, nawet o zwierzęta, czy wyrozumiałość wobec innych, są fundamentami, które pomagają przetrwać trudy dnia codziennego i odnaleźć w nim sens.