Otwarcie galerii w SoHo było zatłoczone, głośne i pretensjonalne—dokładnie takim miejscem, które zazwyczaj omijałam. Jako artystka będąca w trudnej sytuacji, specjalizowałam się w abstrakcyjnych obrazach olejnych, które krytycy nazywali “obiecującymi”, ale nabywcy określali jako “mylące”. Stałam w rogu, sącząc kieliszek taniego białego wina, obserwując, jak ludzie ignorują moje prace.
Pojawił się David.
To nie tylko jego urok był przyczyną, choć miał przystojne, symetryczne rysy twarzy, które zwykle zarezerwowane były dla okładek magazynów. To, jak się poruszał—z niesamowitą, naturalną gracją, która rozdzielała tłum. Podszedł bezpośrednio do mojego najbardziej nieznanego obrazu, Niebo Niebieskie, dzieła, które wyceniłam na absurdalną kwotę, tylko po to, by je zatrzymać.
— To wspaniałe—powiedział, zwracając się do mnie. Jego oczy były niezwykle lodowato-niebieskie. — Uchwyca uczucie tonięcia w otwartym powietrzu. Muszę to mieć.
— To nie jest na sprzedaż—niepewnie odpowiedziałam.
— Podwójna cena—odparł z uśmiechem. — Weź to jako zaliczkę na poznanie artystki o najsmutniejszych oczach w pokoju.
To był początek. Kolejne sześć miesięcy to był chaos, który teraz określam jako “bombardowanie miłości”, ale wtedy wydawało się to przeznaczeniem. David był idealny. Był inwestorem z niekończącymi się zasobami i jeszcze większym urokiem. Wypełnił mój warsztat importowanymi piwoniami. Poleciał z nami do Paryża na kolację, ponieważ wspomniałam o pragnieniu konkretnego croissanta. Słuchał moich marzeń i potwierdzał moje niepewności. Sprawił, że czułam się jak centrum wszechświata.
Moi przyjaciele byli zazdrośni. Moi rodzice odetchnęli z ulgą, że znalazłam stabilność.
Tylko Sarah, moja starsza siostra, była nieprzejednana.
Sarah była pragmatyczną, ostrą prawniczką, odnoszącą się do świata w odcieniach ryzyka i odpowiedzialności. Podczas gdy wszyscy wokół zachwycali się gestami Davida, ona obserwowała go z intensywnością jastrzębia.
— On jest zbyt doskonały, Maya—ostrzegała mnie pewnej nocy przy kawie w mojej kuchni. — Nikt nie jest tak wypolerowany. To wydaje się… wyrachowane. Jakby podążał za scenariuszem.
— Po prostu jesteś cyniczna—odparłam jej, zraniona. — Czemu nie możesz się cieszyć moim szczęściem? Czyżbyś była zazdrosna?
Ten zarzut uciszył ją, ale nie zmienił głębokiego, dręczącego zmartwienia w jej oczach.
Dzień Ślubu
Przyszedł dzień ślubu jak crescendo. Miejscem ceremonii była Wielka Szklarna, szklany pałac wypełniony tysiącami białych storczyków. Stałam na podwyższeniu, uwięziona w jedwabnej sukni, trzymając rękę Davida. Byliśmy złotą parą. Ceremonia była nieskazitelna. Przyjęcie spełnieniem marzeń.
Nadeszła pora na krojenie tortu. Ogromna, siedmiopiętrowa, architektoniczna arcydzieło z fondantu i cukru, zdobiona złotym liściem.
David spojrzał na mnie z uśmiechem. — Gotowa, moja miłości?
Położył swoją dłoń na mojej, na srebrnym uchwycie noża. Spojrzałam na niego z zachwytem, myśląc, że moje życie w końcu przybiło do przystani szczęścia.
Nagle, Sarah weszła na scenę.
To wyglądało jak siostrzany gest gratulacji. Goście się uśmiechnęli. Sarah mocno mnie objęła. Lecz w momencie, kiedy jej ramiona otoczyły mnie, poczułam jej drżenie. Wibrowała od lęku tak głębokiego, że było zaraźliwe.
— Sarah?—szepnęłam.
Nie cofnęła się. Klęknęła, udając, że dostosowuje długi tren mojej sukni, zasłaniając twarz przed Davidem i gośćmi.
Jej dłoń mocno chwyciła mnie za kostkę, uszkadzając skórę. Pochyliła się, a jej usta musnęły mój łeb. Jej głos był pozbawiony jakiejkolwiek ciepłoty; to był szept czystego, pierwotnego lęku.
„Nie kroić tortu. Przewróć go. Teraz. Jeśli chcesz przetrwać noc.”
Moje oddychanie przyspieszyło. Lekko cofnęłam się, aby spojrzeć na nią. Chciałam zapytać dlaczego, nazwać ją szaloną.
Ale potem spojrzałam za nią. Złapałam wzrok Davida.
Nie patrzył na mnie z miłością. Nie zerknął na Sarah. Intensywnie wpatrywał się w swój zegarek, jego żuchwa była napięta z niecierpliwości. Gdy jego oczy prześlizgnęły się z powrotem na tort, na jego ustach zagościł mały, zimny uśmiech—uśmiech pełen oczekiwania, jak myśliwy obserwujący zamek pułapki.
Nie czekał na celebrację. Czekał na rezultat.
— No dalej, kochana—szepnął David, jego głos spadł o oktawę, tracąc publiczne ciepło. Jego dłoń na mojej stawała się coraz mocniejsza, a ucisk zmieniał się w ból. — Kroić głęboko. Nie mogę się doczekać, aż spróbujesz pierwszego kęsa. Krem jest… wyjątkowy.
Jego dłoń była gorąca i ciężka. To nie był dotyk; to były kajdany. Spojrzałam znów w jego oczy. Lodowato-niebieskie nie były już piękne; były martwe, pozbawione człowieczeństwa, jak u rekina.
Ostrzeżenie Sarah huknęło mi w głowie. Przewróć go.
Nie myślałam. Dałam instynktowi za stery.
Zamiast naciskać nóż w dół, przeniosłam ciężar. Wbiłam biodro w srebrny wózek i popchnęłam ze wszystkich sił.
ZRZUT.
Dźwięk był kataklizmiczny. Siedmiopiętrowa wieża tortu chwiało się przez chwilę, zanim zawaliła się na marmurową podłogę. Porcelana roztrzaskała się. Ciężkie warstwy biszkoptu i kremu eksplodowały na zewnątrz, rozpryskując się na pierwszym rzędzie gości. Złoty liść i biała polewa pokryły moją nieskazitelną suknię i drogi garnitur Davida.
W pomieszczeniu zapadła oszołamiająca, martwa cisza. Kwartet smyczkowy zatrzymał się w połowie nuty.
David stał jak wryty. Kula maślanej polewy zsunęła się po jego policzku. Jego maska elegancji zniknęła w mgnieniu oka, ustępując miejsca grymasowi czystej, nieukrywanej furii.
— Ty głupia sukino!—wrzasnął, podnosząc rękę, jakby chciał uderzyć mnie tam, na scenie.
Sarah nie czekała. Zdjęła obcasy. Chwyciła mnie za nadgarstek żelaznym uściśnieniem.
„BIEGNIJ!”
Wybiegłyśmy. Dwie siostry, boso, pędzące przez ruiny bajki. Poślizgnęłyśmy się na polewie, przebiegłyśmy nad gruzem i ruszyłyśmy nie w stronę głównego wyjścia, ale w kierunku drzwi serwisowych, które Sarah wcześniej zlokalizowała.
— Zatrzymajcie je!—wrzeszczał David za nami. To nie była wokalizacja pana młodego. To było polecenie generała.
Wybiegłyśmy przez podwójne drzwi do kuchni, zaskakując kucharzy. Sarah nie zwolniła. Przewróciła stojak z garnkami i patelniami za nami, tworząc metalową zaporę.
— Sarah, co się dzieje?!—sapnęłam, podciągając zniszczoną suknię.
— Po prostu biegnij!
Za nami drzwiczki kuchenne huknęły otwierając się.
Prawdziwe Oblicze: David stał tam. Nie martwił się o mnie. Wyciągnął taktyczny radio z kieszeni garnituru.
— Kod czerwony!—zakrzyknął do urządzenia. — Obiekt zostaje w ruchu! Zablokować perymetr! Chcę ich żywych. Złamać nogi, jeśli musisz, ale zostawić twarze nienaruszone!
_Obiekt._
„Ochroniarze” stacjonujący wokół miejsca—mężczyźni, których myślałam, że zatrudniono do kontroli tłumu—wyciągnęli broń. Nie pistolety, ale tasery i składane pałki. Nie byli ochroniarzami. Byli najemnikami.
— Tędy!—Sarah pociągnęła mnie w stronę tylniej rampy. Chłodne nocne powietrze uderzyło mnie w twarz.
Pędziłyśmy na asfalcie w stronę parkingu dla pracowników. Stary, zniszczony samochód Sarah stał tuż przy wyjściu, zwrócony w stronę drogi. Była na to przygotowana.
— Wsiadaj!—Pchnęła mnie do pasażera i wskoczyła za kierownicę.
Wymyślała kluczyki. Spojrzałam przez okno. Jeden z najemników biegł w naszym kierunku, trzymając wysoko pałkę.
— Sarah!—krzyknęłam.
Mężczyzna dotarł do samochodu właśnie w momencie, gdy silnik ożył. Wymierzył pałką, rozbijając okno pasażera. Szkło rozsypało się na mnie. Krzyknęłam, zasłaniając twarz.
Sarah dodała gazu. Samochód spadł do przodu, otwarte drzwi przydzwoniły w najemnika, sprawiając, że obrócił się w ciemność. Wydarzyłyśmy się z parkingu, paląc opony, zostawiając koszmar za sobą.
Jechałyśmy w milczeniu przez dziesięć minut, Sarah zgrabnie manewrowała przez ruch, często sprawdzając lusterko. Wiatr huczał przez rozbite okno, przenikając mnie do kości.
— Dlaczego?—w końcu szepnęłam, wyciągając szkło z włosów. — Dlaczego on to zrobił? Dlaczego nazwał mnie “obiektem”?
Sarah nie odpowiedziała. Wyciągnęła z pod siedzenia teczkę z brązowego papieru oraz mały cyfrowy rejestrator dźwięku. Rzuciła je mi na kolana.
— Złamałam się w jego biurze dziś rano—powiedziała, jej głos był płaski i twardy. — Wiedz, że coś było nie tak z jego „podróżami służbowymi”. Posłuchaj.
Wcisnęłam play. Dźwięk był ziarnisty, nagrany z ukrytej kamery.
Głos Davida: — Nie martw się, szefie. Dług został spłacony dzisiaj. Jest idealna. Artystka, bez istotnych powiązań rodzinnych, czysta historia medyczna. A ponieważ jest moją żoną, nikt nie złoży zgłoszenia o zaginięcie, gdy wyjedziemy na “miesiąc miodowy”.
Nieznany Głos (symulowany): — A dostawa?
David: — Dzisiejszej nocy. Tort jest nasączony dużą dawką Ketaminy. Po prostu padnie na przyjęciu. Zaniosę ją na górę do apartamentu dla nowożeńców, by “dojść do siebie”. Ty przynieś furgonetkę z tyłu. Możesz ją przeprowadzić za granicę do rana. Zainwestuj w organy lub sprzedaj ją do burdeli w Europie Wschodniej, nie obchodzi mnie to. Tylko spłać mój dług w wysokości 5 milionów dolarów.
Nagranie zakończyło się kliknięciem.
Siedziałam tam, sparaliżowana. Mój umysł próbował to odrzucić. Kwiaty. Podróż do Paryża. Sposób, w jaki patrzył na moje obrazy.
To wszystko było inwestycją. Nie byłam dla niego człowiekiem. Byłam bydłem. Czekiem, który on realizował, by ocalić swoje życie przed lichwiarzami.
— On… on miał mnie sprzedać?—wykrztusiłam, gdy mdłości narastały mi w gardle.
— Chciał cię zabić, Maya—odpowiedziała Sarah, rzucając na mnie smutne spojrzenie z łzami w oczach. — On nie jest księciem. On jest zapędzoną w kozi róg szczur.
— Dokąd jedziemy?—zapytałam, wycierając twarz. — Musimy się ukryć.
— Nie—orisowała, twardo stawiając szczękę. — Kończymy z ukrywaniem się. Idziemy na policję.
— On ma ludzi! Ma pieniądze!
— A my mamy dowody—zażyknęła Sarah. Wskazała na małą torbę chłodzącą na tylnym siedzeniu. — Nie tylko go nagrałam. Przed ceremonią włamałam się do namiotu cateringowego. Zabrałam próbkę polewy z górnej warstwy—tej, którą zarezerwowano dla ciebie. Jest w tym coolerze.
Podjechałyśmy pod komisariat. Weszłam, jako panna młoda w zrujnowanej, wypełnionej szkłem sukni, trzymająca dowody na moją wewnętrzną intrygę morderstwa.
Policja wysłuchała nagrania. Natychmiast przetestowali próbkę polewy. Zestaw do badań polowych zdał na ciemny, krwawy fiolet. Pozytywny na śmiertelne poziomy Ketaminy.
W Wielkiej Szklarni David był w trybie zarządzania kryzysem. Stał na krześle, zwracając się do zdezorientowanych gości z wyrazem wyuczonej rozpaczy.
— Bardzo przepraszam—ogłosił, jego głos trząsł się w fałszywych emocjach. — Moja droga Maya… doświadczyła kryzysu psychicznego. Presja ślubu była zbyt wielka. Uciekła. Proszę was, wszyscy idźcie do domu. Muszę iść jej szukać.
Próbował oczyścić pokój, aby jego zespół mógł nas schwytać.
Nagle zawyły syreny.
Sześć wozów policyjnych zatrzymało się z piskiem opon przy wejściu. Zespół SWAT wpadł przez drzwi.
Kapitan wszedł na parkiet, za nim szły Sarah i ja. Wciąż byłam w sukni, ale już nie wyglądałam na ofiarę.
David zobaczył mnie. Przez chwilę wyglądał na ulżonego, myśląc, że jego ludzie mnie złapali. Potem zauważył policję.
Próbował odegrać rolę jeszcze raz. Biegł w moją stronę, otwierając ramiona. — Maya! O, dziękuję Bogu! Kochanie, wszystko w porządku? Miałaś epizod…
Zbliżyłam się do niego. W pomieszczeniu zapanowała cisza.
Nie krzyczałam. Nie płakałam.
Podeszłam do niego. Czuł się zapocona i przerażona.
Uniosłam dłoń i spoliczkowałam go. Głośny, pękający dźwięk, który odbił się echem w sali.
— Przedstawienie dobiegło końca, David—powiedziałam, mój głos był spokojny i zimny. — Twój dług jest spłacony. Ale zapłacisz go dwudziestoma latami w więzieniu federalnym.
Funkcjonariusze otoczyli go. Zatrzymali go na ziemi, zakuwając mu dłonie za plecami. Jego najemnicy zostali zebrani przy wyjściach.
Gdy go odciągano, spojrzał na mnie, jego maska zdjęta, ukazując pustego, patetycznego człowieka. — Kochałem cię—skłamał, zdesperowany.
— Nie—powiedziałam. — Kochałeś cenę.
Słońce wschodziło nad oceanem, gdy siedziałyśmy na plaży, kilka mil od komisariatu. Zbudowałyśmy mały ognisko z przyniesionych z plaży desek.
Stałam przy ogniu, drżąca od porannego chłodu. Zdjęłam zniszczoną suknię ślubną. Była ciężka od wagi kłamstwa, które żyłam.
Rzuciłam ją w płomienie.
Jedwab odpalił się natychmiast, zwijając się i czerniejąc, koronkowy materiał zmieniając w popiół. Obserwowałam, jak moja “bajka” spala się.
Sarah podeszła i zarzuciła mi na ramiona gruby wełniany koc. Przytuliła mnie.
Oparłam głowę na jej ramieniu, patrząc na unoszący się dym.
— Wiesz—szepnęłam—myślałam, że jesteś zazdrosna. Myślałam, że nienawidzisz mojego szczęścia.
Sarah uśmiechnęła się, zmęczonym, smutnym uśmiechem. Ścisnęła moje ramię.
— Nigdy nie chciałam, żebyś była nieszczęśliwa, Maya—powiedziała. — Po prostu chciałam, żebyś była żywa. Nie potrzebuję księcia dla ciebie. Potrzebuję tylko mojej siostry.
Siedziałyśmy tam, obserwując, jak słońce spala mgłę. Bajka była kłamstwem, pułapką zastawioną przez potwora w garniturze. Ale gdy trzymałam rękę siostry, zrozumiałam, że miałam coś lepszego niż bajkę.
Miałam prawdę. I miałam jedyną osobę, która byłaby gotowa spalić świat, by mnie uratować.