Wiktor Władimirowicz nie był fanem spontanicznych decyzji. W jego świecie wszystko musiało być precyzyjnie zaplanowane, kontrolowane — jak dobrze zaplanowana operacja. Jednak tego dnia coś poszło zupełnie inaczej.
Konferencja trwała dłużej niż planowano. Droga była rozmokła, samochód nie miał zasięgu, a na obiad zatrzymał się przy małym stoiska na poboczu, gdzie serwowano świeże szaszłyki i domowe jedzenie. Nawet tak wymagający smakosz jak on nie mógł się oprzeć zapachowi duszonych ziemniaków z grzybami. I po raz pierwszy od dawna pozwolił sobie na chwilę “przypadkowej przyjemności”.
— Dodać keczupu? – zapytała kobieta w fartuchu, podając gorący posiłek.
— Nie, dziękuję. Dziś już miałem wystarczająco ostrych wrażeń – odpowiedział z uśmiechem Wiktor.
Posiłek był naprawdę pyszny. Herbata z ziołami, gorzka jak dawniej, przypomniała mu dzieciństwo spędzone u babci na wsi. Po obiedzie wsiadł do swojego terenowego auta, ale po kilku minutach zatrzymał się ponownie. Nie mógł przestać myśleć o mleku. Świeżym, domowym, jeszcze ciepłym, którego nie pił od wielu lat.
Na poboczu zauważył dziewczynę w ciepłej chuście i filcowych butach. Obok niej stała stara skrzynia pełna butelek świeżego mleka.
— Dzień dobry, piękna. Świeże mleko? – zapytał Wiktor.
— A jakże! Dziś rano je doiłam. Krowa spokojna, nie sprawia problemów – odpowiedziała kobieta, podając mu butelkę.
— To wspaniale. Marzyłem o smaku z dzieciństwa – odpowiedział Wiktor, sięgając po portfel.
I wtedy to zauważył.
Jego wzrok przypadkowo padł na nadgarstek dziewczyny. Nic szczególnego — smukły, trochę wysuszony przez wiatr, z wąską bransoletką na gumce. Jednak wtedy wszystko się zmieniło.
Na jej ręce błyszczał zegarek. Nie byle jaki zegarek — antyczny, z misternym bransoletem i maleńkimi szafirami. Był jedyny w swoim rodzaju, niepowtarzalny. Wiktor od razu poznał go na pamięć – do najmniejszej rysy, bo to on kiedyś podarował go tej jedynej…
— Przepraszam – zachrypiał, podchodząc bliżej. – Czy mogę przyjrzeć się temu zegarkowi?
— Po co? – odpowiedziała dziewczyna, w jej głosie dało się wyczuć niepokój. – Kim pan jest?
W powietrzu zawisła dziwna cisza. Samochody przejeżdżały, wiatr szarpał gałęziami, ale między nimi — napięcie. Czas jakby stanął w miejscu.
Wiktor wyciągnął wizytówkę i podał ją dziewczynie.
— Przepraszam. Nie jestem szaleńcem. Po prostu ten zegarek… to coś bardzo ważnego. Dla mnie.
Dziewczyna spojrzała na wizytówkę, a jej oczy nagle się powiększyły.
— Pan… pan jest Wiktor?
Wiktor zamarł. Znała jego imię?
— Tak… A pani?
— Jestem Olena. Córka… pana siostry.
Cios. Jakby ziemia wyrwała mu się spod nóg. Siostra… Julia. Ta, którą stracił dwadzieścia lat temu. Ta, której zaginięcie było tajemnicą.
— Ja… nie wiedziałem, że miała dziecko – wyszeptał Wiktor.
— Mama nigdy o panu nie mówiła. Ale przed śmiercią… dała mi ten zegarek. Powiedziała: „Jeśli kiedykolwiek spotkasz Wiktora, pokaż mu go”.
Wiktor poczuł, jak ściska go za gardło.
— Ona… jak umarła? – zapytał z trudem.
— Na chorobę. Ale przedtem… mówiła, że ktoś ją szukał. Że się ukrywała.
Ukrywała się? Przed kim?
— Gdzie mieszkasz? – zapytał Wiktor ostro.
— We wsi, trzy kilometry stąd. Ale…
Wiktor nie słuchał. Jego umysł pracował na najwyższych obrotach. Coś było nie tak.
— Wsiadaj do auta. Natychmiast.
— Co? Nie, nie mogę…
— Wsiadaj! – rozkazał Wiktor, jakby był na sali operacyjnej.
Zaskoczona, posłuchała.
Gdy jechali, Wiktor spojrzał w lusterko wsteczne. Na poboczu stał mężczyzna w czerni i patrzył na nich uważnie.
Coś się zaczynało. Teraz musiał dowiedzieć się, co dokładnie.