Burza, która zmieniła wszystko
Tamtego dnia nad Florencją wisiały ciężkie chmury, jakby samo niebo przeczuwało, że w jednym z mieszkań wydarzy się coś, co na zawsze odmieni pewną rodzinę. Giulia siedziała w kuchni, dłonie oparte na kolanach, słysząc szybkie kroki w korytarzu. Wiedziała, że nadchodzi kolejna rozmowa, której pragnęła uniknąć.
Drzwi otworzyły się z hukiem.
– Jak możesz sprzeciwiać się w moim własnym domu? – zabrzmiał ostry głos. – Przecież to mieszkanie nie jest twoje.
Giulia uniosła głowę.
– To dom mój i Vittoria. Proszę o spokój. Potrzebuję ciszy.
Słowa, które raniły bardziej niż deszcz
Odpowiedź nie była łagodna.
– Ciszy? Po tym wszystkim? Zabrałaś mi syna, odebrałaś nam radość!
Giulia poczuła, jak jej serce przyspiesza, a w brzuchu porusza się dziecko. Instynktownie objęła rosnący brzuch, czując, jak ważne stają się spokój i zdrowie maluszka.
– Vittorio sam podejmuje decyzje – wyszeptała. – Nigdy nie zmuszałam go do niczego.
Słowa odbiły się echem po ścianach, lecz w tej chwili drzwi znów się otworzyły. Vittorio stał w progu, zmęczony, przemoczony, z oczami przekrwionymi od niewyspania.
– Co tu się dzieje? – zapytał głośno. – Prosiłem, żebyś nie wchodziła bez zapowiedzi.
Giulia spojrzała na męża błagalnie.
– Nie chcę kolejnych kłótni.
Ale nie otrzymała ukojenia, na które liczyła.
– Nie mam w tym domu spokoju – rzucił. – Zawsze tylko płaczesz i narzekasz.
– Nie narzekam. Po prostu nie potrafię już udawać, że wszystko jest dobrze.
Ostatni krok
Zapadła ciężka cisza, a deszcz wybijał rytm na szybie.
– Jeśli ci tu źle, jedź do swojej ciotki – usłyszała.
Giulia oparła się o blat. Łzy już nie spływały – została tylko pustka i świadomość, że musi podjąć decyzję dla dobra swojej córki, która w niej rosła.
– Chyba tak zrobię. Tam moje dziecko znajdzie spokój.
Wyszła do sypialni, spakowała kilka ubrań, maleńkie rzeczy dla dziecka i zdjęcie ślubne, na którym kiedyś jej uśmiech był prawdziwy.
Bezpieczna przystań
Elisabetta czekała na stacji. Jedno spojrzenie wystarczyło, by zrozumiała wszystko. Przytuliła bratanicę mocno, jakby chciała osłonić ją przed całym światem.
W jej domu czas płynął inaczej. Pachniało świeżym chlebem i lawendą. W ciągu dnia panował spokój, lecz nocą Giulia budziła się często, gładząc rosnący brzuch.
– Nie bój się, maleńka – szeptała. – Zadbam o to, by twoje życie było pełne miłości i bezpieczeństwa.
List, który niczego nie zmienił
Kilka tygodni później przyszedł list.
Vittorio pisał, że nie rozumie, jak to wszystko mogło się stać, i że jeśli Giulia wróci, obiecuje zmianę.
Giulia przeczytała słowa kilka razy, po czym spokojnie podarła kartkę.
– To była dobra decyzja – powiedziała Elisabetta. – Prawdziwe uczucia poznaje się po czynach.
– Już go nie nienawidzę – odpowiedziała Giulia. – Po prostu nie potrafię kochać jak dawniej.
Narodziny nadziei
W chłodny marcowy poranek Giulia zaczęła rodzić. Po kilku godzinach dom wypełnił się pierwszym płaczem dziecka.
– To dziewczynka – oznajmił lekarz. – Silna i zdrowa, będzie pięknie rosła.
Giulia przytuliła córeczkę.
– Otrzyma imię Speranza. Bo wniosła nadzieję do mojego życia.
Nowy początek
Gdy Speranza skończyła rok, Giulia wróciła do pracy jako projektantka wnętrz. Jej talent szybko został zauważony, a każdy projekt niósł ciepło i miłość do rodziny.
Pewnego dnia przed domem pojawił się Vittorio.
– Chcę zobaczyć moją córkę – powiedział cicho.
Giulia wyszła z małą na rękach.
– Możesz ją obejrzeć. Tylko tyle.
Vittorio patrzył na dziewczynkę długo.
– Jest piękna. Jak ty.
– Jest odważna. Nie będzie się bała tak jak ja kiedyś.
Opowiedział jej o swojej stracie i samotności, ale Giulia wiedziała, że nie wróci do dawnego życia.
– Życzę ci spokoju – powiedziała. – Ale ja idę dalej.
Lata pełne światła
Speranza rosła szczęśliwie, biegała po ogrodzie Elisabetty, wspinała się na coraz wyższe gałęzie starego drzewa, a jej śmiech napełniał dom radością.
Giulia otworzyła własną pracownię „Casa Speranza”, tworząc wnętrza pełne ciepła i rodzinnej miłości.
Klienci często pytali:
– Skąd w pani projektach tyle harmonii?
Giulia odpowiadała:
– Z miejsca, które nauczyło mnie odwagi i prawdziwego uczucia.
Pożegnanie, które nie boli
Pewnego letniego ranka Giulia znalazła na stole list od Elisabetty.
„Kochana Giulia,
Jeśli czytasz te słowa, znaczy to, że nadszedł dla mnie czas odpoczynku.
Widziałam, jak rośniesz, jak zmieniasz ból w siłę i jak tworzysz piękne życie dla swojej córki.
Pamiętaj: przebaczenie nie jest słabością. Jest wolnością.
Z miłością,
Twoja ciocia Lisa.”
Giulia odłożyła list i spojrzała w niebo z wdzięcznością. Ujęła dłoń swojej córki i ruszyły w stronę miasta, gdzie czekał nowy projekt, nowe marzenia i nowe życie pełne nadziei.