Mój mąż zniknął na trzy godziny w noc naszego ślubu.
Kiedy wrócił, już nic nie było takie samo.
Do dziś pamiętam tamten wieczór.
Hotel na Manhattanie lśnił jak kryształowa szkatułka.
Białe róże, światła, fortepian, szampan — wszystko wyglądało jak sen, z którego nie chciałam się obudzić.
Daniel był uosobieniem spokoju i klasy, jego spojrzenie mówiło mi więcej niż wszystkie przysięgi świata.
A jednak w tamtym spojrzeniu — w chwili, gdy włożył mi obrączkę — coś przemknęło. Krótki cień. Jak błysk niepokoju. Nie zrozumiałam go wtedy.
Po północy zostaliśmy sami w apartamencie.
Suknia zsunęła się z moich ramion, a on nagle, zupełnie bez emocji, powiedział:
– Muszę na chwilę wyjść.
Zamrugałam.
– Teraz?
– To nic ważnego. Zaraz wrócę – odparł tonem, który nie znosił pytań.
I wyszedł.
Zegar tykał, każda minuta bolała.
Najpierw próbowałam się oszukiwać: może zgubił coś w samochodzie, może ktoś z pracy… ale po godzinie poczucie chłodu rozlało się we mnie jak trucizna.
Po trzech godzinach byłam już pewna, że coś się skończyło, zanim w ogóle się zaczęło.
Zasnęłam w sukni ślubnej, z twarzą wtuloną w zimną poduszkę.
Kiedy się obudziłam, świt przeciskał się przez firanki.
Daniel siedział przy oknie.
W dłoni trzymał papierosa – a przecież nigdy nie palił.
– Co się stało? – zapytałam cicho.
Odwrócił się powoli. Wyglądał jak ktoś, kto właśnie wrócił z innego świata.
– Sophia… muszę ci coś powiedzieć.
– Gdzie byłeś?
Chwilę milczał, po czym wstał i podszedł bliżej.
– Spotkałem kogoś.
Serce mi zamarło.
– Kogo?
– Kobietę. – Wypowiedział to słowo bez drżenia. – Ale nie tak, jak myślisz.
Zanim zdążyłam coś powiedzieć, kontynuował:
– Ona… powiedziała mi coś o tobie. Coś, czego nie mogłem zignorować.
– O mnie? – powtórzyłam z niedowierzaniem. – Daniel, o czym ty mówisz?
– Powiedziała, że nie jesteś tą, za kogo się podajesz. Że nie nazywasz się Sophia Miller.
Zamarłam.
Nie dlatego, że mnie obraził, ale dlatego, że ktoś inny już wcześniej wypowiedział te same słowa.
Wzięłam głęboki oddech.
– Kto to był?
– Nie wiem. Przedstawiła się jako… Emily. Powiedziała, że znała cię, zanim zmieniłaś nazwisko. I że muszę wiedzieć, kim naprawdę jesteś, zanim będzie za późno.
W pokoju zapadła gęsta cisza.
Daniel patrzył na mnie z mieszaniną lęku i miłości.
Wiedziałam, że teraz każde moje słowo może nas uratować albo zniszczyć.
– Emily – powtórzyłam powoli. – Tak. Znałam ją. Ale nie powiedziała ci najważniejszego.
– Czego?
– Że ja uratowałam jej życie. I że przez to straciłam własne.
Zanim zdążył zapytać, co mam na myśli, podeszłam do torebki i wyjęłam małą kopertę.
Na niej było wypisane jedno słowo: Dowód.
– To wszystko, co pozostało z mojego starego świata – powiedziałam, podając mu kopertę.
W środku była fotografia – ja, Emily i mężczyzna o znajomej twarzy.
Daniel zbladł.
– To… niemożliwe. To ja.
Na zdjęciu był on – tylko młodszy, o kilka lat.
Uśmiechnięty, z ręką na ramieniu Emily.
– Daniel – wyszeptałam. – Zanim mnie poznałeś, znałeś ją.
Patrzył na mnie jak na zjawę.
– Nie pamiętam tego.
– Bo miałeś nie pamiętać.
Usiadł ciężko na łóżku, jakby ktoś odciął mu powietrze.
– Sophia… kim ty jesteś?
Podeszłam bliżej.
– Jestem tą, którą wybrałeś. Ale nie tą, której szukałeś.
– Nie rozumiem.
– Cztery lata temu byłeś świadkiem wypadku na Queensboro Bridge. Samochód spadł do wody. W środku była kobieta – Emily. Uratowałeś ją. Ale kiedy przyjechała policja, coś się wydarzyło. Straciłeś przytomność. Kiedy się obudziłeś, pamiętałeś tylko, że ktoś ci pomógł.
– Ty?
– Tak. To byłam ja. Pracowałam wtedy jako ratowniczka medyczna. Wciągnęłam cię z wody, ale w tej samej chwili… rozpoznałam Emily. Moja siostra.
Zbladł.
– Siostra?
– Bliźniaczka.
Cisza była długa, gęsta, niemal dźwięcząca.
– Ale… Emily nie żyje – powiedział w końcu.
– Tak, oficjalnie. Ale zanim umarła, poprosiła mnie o coś.
„Zrób to, czego ja nie mogłam. Kochaj go naprawdę.”
Spojrzałam mu prosto w oczy.
– I tak właśnie cię poznałam.
Daniel cofnął się o krok, jakby szukał oddechu.
– To wszystko… brzmi jak obłęd.
– Obłęd albo przeznaczenie – odparłam spokojnie. – Sama nie wiem.
Milczenie trwało jeszcze chwilę.
Potem Daniel wstał i podszedł do okna.
Zgasił papierosa.
– Więc dlatego ta kobieta cię śledziła?
– Nie śledziła mnie. To była Emily.
– Ale przecież mówiłaś, że nie żyje!
– Nie żyje dla świata. Ale nie dla mnie.
W tej samej chwili ktoś zapukał do drzwi.
Trzy szybkie, zdecydowane uderzenia.
Daniel spojrzał na mnie, a ja skinęłam głową.
Wiedziałam, kto to.
– Nie otwieraj – wyszeptałam.
– Kim ona jest naprawdę?
– Tą, która chce odzyskać swoje życie.
Daniel chwycił mnie za rękę.
– Sophia, co mamy zrobić?
– Zaufaj mi – powiedziałam. – Tym razem to ja muszę zniknąć.
Podbiegłam do toaletki, sięgnęłam po małą ampułkę, którą zawsze nosiłam przy sobie.
Zerknęłam na niego ostatni raz.
– Kocham cię, Daniel. Pamiętaj o tym, cokolwiek ci powiedzą.
Zanim zdążył mnie powstrzymać, wstrzyknęłam sobie zawartość fiolki w ramię.
Świat zawirował, a dźwięki zaczęły gasnąć.
Ostatnie, co zobaczyłam, to Daniel klęczący obok mnie i kobieta w drzwiach.
Emily.
Identicalna. Uśmiechnięta.
– Wróć do mnie, Daniel – powiedziała cicho. – Teraz wszystko wróci na swoje miejsce.
Kiedy się ocknęłam, byłam w obcym pokoju.
W lustrze zobaczyłam swoją twarz… tylko że nie swoją.
Była jej.
Na stoliku leżała kartka z jednym zdaniem:
„Dziękuję, siostro. Tym razem to ja będę Sophiią.”
I wtedy zrozumiałam, że bajka się nie skończyła.
Po prostu zamieniłyśmy się miejscami.