Bycie samotnym ojcem nie było moim marzeniem. Mimo to, stało się jedynym, co miałem, gdy reszta mojego życia zdawała się tracić sens. Musiałem walczyć o to, co pozostało.
Pracuję w dwóch miejscach, by utrzymać małe mieszkanie, które zawsze pachnie jak kolacja kogoś innego. Myję, skrobię, otwieram okna, lecz wciąż unosi się zapach curry, cebuli lub spalonego tostu.
W dzień prowadzę śmieciarkę lub wchodzę w błotniste doły z ekipą sanitarną miasta.
Większość nocy czuje się, jak gdybym ledwo trzymał wszystko w kupie. W mojej pracy zmagam się z pękniętymi rurami, przepełnionymi kontenerami na śmieci i innymi wyzwaniami. W nocy sprzątam ciche biura w centrum miasta, które pachną cytrynowym środkiem czyszczącym i sukcesem innych ludzi.
Pieniądze pojawiają się, zostają na chwilę, a potem znów znikają. Jednak moja sześciolatka, Lily, sprawia, że wszystko to wydaje się prawie warte zachodu.
Zapamiętuje wszystko, co moja zmęczona głowa przez ostatni czas zapomina.
Jest powodem, dla którego budzę się, gdy dzwoni budzik.
Moja mama mieszka z nami. Choć jej ruchy są ograniczone, a ona opiera się na lasce, wciąż plecie Lily warkocze i przygotowuje owsiankę niczym na pięciogwiazdkim bufecie. Doskonale zna zapotrzebowania mojej córki, takie jak ulubiona maskotka czy nowa figura baletowa, która zdominowała nasz salon.
W końcu balet nie jest tylko jej hobby. To jej język.
Gdy jest zdenerwowana, staje na palcach. Kiedy jest szczęśliwa, wiruje, aż chwiejnie, śmiejąc się, jakby odnalazła radość na nowo.
W zeszłej wiosny zobaczyła plakat w pralni, przyklejony na krzywo nad zepsutą maszyną do wydawania monet. Różowe sylwetki baletnic, błyszczące elementy, „Balet dla Początkujących” dużymi, kręconymi literami.
Patrzyła na to z takim zainteresowaniem, że mogłoby się zdawać, że suszarki wzięłyby ognia, a ona by tego nie zauważyła. Potem spojrzała na mnie, jakby odkryła coś cennego. Kupiłem ścisły oparcie, przypominając sobie cenę.
„Tato, proszę,” wyszeptała.
Czytałem cenę, czując jak się krępuje. Te cyfry mogły równie dobrze być napisane w innym języku.
Jednak wciąż wpatrywała się we mnie z szerokimi oczami, palce lepkie od słodyczy z automatu. „Tatusiu,” powtórzyła, znacznie ciszej, jakby obawiała się wybudzić mnie z marzeń, „to mój balet.”
Odpowiedziałem, zanim zdążyłem pomyśleć: