Rodzice oddali córkę do babci, a znajomym powiedzieli, że jej już nie ma, aby uniknąć niewygodnych pytań.

Advertisements

Rodzice oddali córkę do babci, a znajomym powiedzieli, że jej już nie ma, żeby nie zadawali niepotrzebnych pytań

Advertisements

– Tato, zabierzesz mnie wkrótce?
– Wkrótce, wkrótce, nie martw się.
– A mama przyjedzie z tobą?
– Oczywiście, kochanie.

Timofiej starał się unikać wzroku swojej sześciolatki. Wiedział, że to jego „wkrótce” może rozciągnąć się na nieokreślony czas. A myślenie o matce w ogóle nie było w jego planach. Teraz z Anią podróżowali autobusem w stronę Michalków.

Advertisements

W Michalkach mieszkała jego matka. Timofiej nie odwiedzał jej od trzech lat i postanowił nie uprzedzać jej o swojej wizycie. Choć była już starsza, nadal trochę się jej bał. Miała wzrok, jakby widziała cię na wylot i jeszcze kilka metrów pod tobą. W czasach szkolnych nie udało mu się jej okłamać — wystarczył jeden jej spojrzenie i cała prawda wychodziła na jaw. Z biegiem lat Timofiej nauczył się ukrywać prawdę, ale wspomnienie o tym, jak łatwo go przejrzała, pozostało.

Zmieniał torbę z ręki na rękę i mocniej ścisnął dłoń córki. Ania patrzyła przez okno, rozglądając się.

– Podoba ci się tutaj, córeczko? Tyle drzew, trawy. W mieście tego nie ma.
Ania tylko wzruszyła ramionami.
– Jeszcze nie wiem.

Na bramie stała już matka. Timofiej westchnął, jak zwykle wyczuła ich przybycie.

– Cześć, mamo. Aniu, to twoja babcia, Roza Dmitriewna.

Kobieta spojrzała na dziewczynkę, pochyliła się i wzięła ją za ręce, w jej oczach pojawił się rzadki, łagodny blask.

– Jakie Roza Dmitriewna, po prostu babcia. Jesteś naprawdę piękna, Aniu.

Ania uśmiechnęła się.
– Małe dzieci są zawsze piękne.

Roza Dmitriewna zaśmiała się.
– I mądra.

Ania trzymała się za rękę babci, słuchając jej opowieści, zachwycona. Timofiej wychwycił ich rozmowę:

– A potem pokażę ci kota Wasyla. Jest gruby i bezczelny, ale bardzo ładny. Jestem pewna, że się zaprzyjaźnicie.

Timofiej spojrzał na podwórko. Wszystko pozostało takie samo: kwiaty, kurki, które grzebały w trawie. Matka, która miała już prawie sześćdziesiąt lat, poradziła sobie ze wszystkim sama.

Z obory dobiegł dźwięk muczenia. Timofiej zatrzymał się jak wryty.

– Mamo, masz krowę?

Roza obróciła się, a jej czarne oczy zabłysły.

– O, w końcu się obudziłeś! Krowa u mnie od czterech lat.

– Ale ostatnio jej nie było.

– Jak to nie było? Była! Po prostu nie miałeś czasu zauważyć — wszystkie pieniądze szły na futro dla ukochanej żony. Jak tam futro, dobrze się nosi?

Timofiej zarumienił się do korzeni włosów. Przypomniał sobie tamtą historię z Mariną. Dosłownie doprowadzała go do szaleństwa: wszyscy mieli futra, ona wstydziła się być gorsza od innych. A gdzie wziąć pieniądze? Pojechał do matki, pożyczył od niej pieniądze, ale nigdy ich nie oddał. Futro nic nie zmieniło, tylko pogorszyło sprawę. Po dwóch miesiącach Marina zażądała modnych butów i znowu musiał pożyczać od przyjaciół. Niedługo potem żona, ubrana w futro i buty, zaczęła znikać wieczorami, tłumacząc się zmęczeniem od siedzenia w domu z dzieckiem.

Timofiej wszystko rozumiał, ale milczał. Niech się bawi. Kilka razy próbował wytłumaczyć, że też męczy się w pracy i że Ania potrzebuje uwagi, ale Marinie to nie przeszkadzało. A on wszystko połykał, bo bardzo ją kochał.

Marina była najpiękniejszą dziewczyną na roku, mimo że długo nie chodziła na zajęcia — wyrzucili ją za wagary i złe oceny. Ale wszyscy wiedzieli, a ona sama również, że nie musi pracować. Mijały lata, a „ten jedyny” w białym mercedesie nigdy się nie pojawił. W końcu zgodziła się wyjść za Timofieja, mając prawie trzydzieści lat. Timofiej był gotów czekać na nią do starości.

Trzy miesiące temu Marina z kapryśną miną powiedziała, że w końcu spotkała tego, na którego czekała przez całe życie. I teraz „zamiennik” nie był jej już potrzebny. Spakowała swoje rzeczy i spokojnie wyszła z mieszkania. Timofiej wybiegł za nią…

– Marina, a co z Anią? – zapytał, kiedy zakładała płaszcz.

Marina zatrzymała się na chwilę, jakby zapomniała o córce, ale potem tylko uśmiechnęła się.

– Tima, zawsze chciałeś dziecko, to wychowuj je — powiedziała, wysyłając mu powietrzny pocałunek i znikając za drzwiami.

Timofiej próbował radzić sobie sam, ale szło mu źle. Pewnego dnia szef cicho zauważył:

– Tima, masz problemy w domu. Zaczyna to wpływać na twoją pracę. Musisz się tym zająć.

Timofiej zrozumiał, że nie ma innego wyjścia, jak tylko pojechać do matki po pomoc. Wieczorem, kiedy matka zapytała:

– Dlaczego milczysz, synu? Opowiedz, co się stało?

Timofiej zaczął chodzić po pokoju. Od dzieciństwa był niezdarny, a koledzy często się z niego śmiali. Teraz schudł tak, że wyglądał, jakby można go było złamać na dwie części.

– Marina postanowiła odejść, szukać łatwiejszego, jaśniejszego życia. A ja… nie radzę sobie. Nie zdążam z niczym. Czy mogę zostawić Anię u ciebie na lato, a później ją zabiorę?

Wiedział, że matka może się nie zgodzić. Ale czuł się winny, bo córka już straciła matkę, a teraz ojciec też ją zostawia.

– Mamo, będę przyjeżdżał co weekend! – powiedział szybko.

– Oczywiście, nie chcesz. Ale dokąd pójdziesz? Wiesz, że nauczyciele mówią, że masz wielką przyszłość — odpowiedziała babcia.

– Nie chcę wielkiej przyszłości, chcę żyć z tobą!

– Wiesz, że w życiu nie da się robić tylko tego, co się chce.

– Dlaczego?

Po długich kłótniach, w których Ania nie ustępowała, babcia w końcu się poddała.

– Dobrze, porozmawiam z koleżanką. Ona mieszka sama, może zgodzi się przyjąć cię. Ale nie zapomnij, jacy by nie byli twoi rodzice, oni są twoimi rodzicami — przypomniała.

Ania kiwnęła głową. Oczywiście, rozumiała, ale wolałaby zapomnieć. W ciągu ostatnich 10 lat widziała rodziców tylko kilka razy, a matka przyjechała raz, ale nawet nie weszła do domu. Ania była pewna, że Marina wstydzi się jej i wolałaby, żeby córki nie było.


Gdy Ania przeprowadziła się do miasta, jej życie zaczęło się sypać. Niedługo potem babcia poważnie zachorowała. Ania biegała między szkołą a opieką nad nią, ale wiedziała, że musi iść do przodu, żeby jej nie rozczarować. Babcia, mimo choroby, odmawiała kupowania lekarstw.

– Aniu, to minie, nie wydawaj pieniędzy. Potrzebujesz ich w mieście — mówiła.

Po powrocie do miasta Ania zaczęła się zastanawiać, jak dorobić. Ale gdzie znaleźć pracę dla byłej uczennicy? Spojrzała na siebie w lustrze. Nikt by nie pomyślał, że ma tak mało lat. Pomysł przyszedł od koleżanki babci, u której Ania mieszkała.

– Słuchaj, córka mojej znajomej też dorabia. Sprząta mieszkania, płacą za to dobrze.

Dwa dni później już jechały do pierwszego klienta. Ania zdecydowała, że pomoże babci. Drzwi były otwarte, a z łazienki ktoś krzyknął:

– Zaczynajcie sprzątać, zaraz wrócę!

Ania zaczęła pracować. Mieszkanie było skromne, ale całkiem w porządku. Kiedy zaczęła sprzątać, zauważyła zdjęcie w czarnej ramce. To było jej zdjęcie. Zza pleców usłyszała kroki. Ania szybko się odwróciła i spotkała wzrok Mariny. Zatrzymali się w miejscu, patrząc na siebie. Wtedy drzwi znów się otworzyły, a Timofiej wszedł do środka.

– Aniu, co ty tu robisz? — zapytał zaskoczony.

Marina uśmiechnęła się.

– Sprząta, jak ją wychowała twoja matka. Dlatego mówię wszystkim, że nasza córka była mądra, ale niestety nie żyje.

Ania wybiegła z mieszkania, biegnąc z powrotem do wioski. Wieczorem płakała na kolanach babci.

– Dlaczego? Co im zrobiłam złego? — pytała przez łzy.

Rosa Dmitriewna, blada ze wstrząsu, nie mogła znaleźć słów. Wtedy przy domu zatrzymała się samochód, a Timofiej podszedł.

– Rozumiem, że moje słowa nic nie znaczą, ale proszę, wybaczcie mi. Zachowałem się jak idiota, nie zauważając, co dzieje się na moich oczach. Wszyscy nasi znajomi wiedzą, że mamy córkę, a potem pytają o nią. A Marina, żeby nie odpowiadać, postanowiła rozwiązać to w ten sposób, a ja po prostu milczałem. Przepraszam. Czy mogę zostać? Chciałbym wrócić do wioski.

Rosa Dmitriewna spojrzała na niego uważnie.

– I za ile znów pobiegniesz do Mariny?

Timofiej uśmiechnął się.

– Nie pobiegnę, nigdzie nie odejdę.

Stali chwilę w milczeniu, potem Ania podeszła do niego i wyciągnęła rękę.

– Dziękuję, córeczko. Wszystko nadrobimy — powiedział cicho.

Advertisements