Clara budziła się najczęściej o wschodzie słońca, nie dlatego, że szczególnie kochała cichy chłód domu, ale dlatego, że dzień należał do innych — do terminów, do srebra, które należało wypolerować na wysoki połysk, i do pokoi, które musiały wyglądać tak, jakby nikt w nich nie mieszkał. Przez dwadzieścia dwa lata przechodziła przez Hamiltonowski pałac niczym delikatny cień: zmywała naczynia, ścierała kurze, prasowała tkaniny i składała uprane ubrania, które pachniały kobietą, która zniknęła już dawno temu. Wiedziała, gdzie ukrywają się luźne nitki, gdzie w zimowych burzach przechylają się obrazy, a także, że pan Hamilton lubił, by jego herbata była gotowa przez dokładnie dwie minuty. Znała dźwięk zegara na korytarzu i wiedziała, jak światło wlewa się na marmurowe schody o dziesiątej rano.
Wiedziała również, jakie miejsce zajmuje w rodzinie — przestrzeń, która nie była ani służką, ani członkiem rodziny, ale czymś pomiędzy. Adam Hamilton, mężczyzna, który nigdy nie opowiadał dowcipów i z trudem obdarzał uśmiechem innych, czasami stał w drzwiach kuchni, obserwując Clarę, jak miesza zupę, jak wspomnienia łagodzą jej gesty. Jego syn, Ethan, który był niemowlęciem, kiedy Clara po raz pierwszy przyszła do ich domu, teraz stał się chłopcem, który wierzył, że w ramionach Clary znajdował się najbezpieczniejszy port na świecie. Margaret Hamilton, matka Adama i matriarchini rodziny, nigdy nie lubiła, gdy ktoś okazywał jej czułość; ona wolała rzeczy precyzyjne i doskonałe, a choć Clara pomagała przy pracach domowych, wydawało się, że nigdy nie zyskała aprobaty Margaret.
Clara codziennie cicho pracowała, dbając o swoje małe mieszkanie blisko rynku, utrzymując je ciepłe, a zdjęcie swojego męża trzymała na półce, którą nikt nie widział. Żyła w dobrej sytuacji finansowej, a radość znajdowała w godności pracy. Tę godność ceniła bardziej niż pensję; to była jej nagroda za to, że została wpuszczona do zamkniętego świata rodziny. Ale jak się nauczyła, zaufanie to coś, co łatwo może runąć, niczym stare tynki.