91-letni samotnik uratował porzuconego szczeniaka. Nie wiedział, że pewnego dnia to właśnie ten pies ocali jego życie…
Po śmierci żony i tragicznej stracie jedynego syna, życie Stanisława straciło sens. Miał 91 lat, mieszkał samotnie w małej wiosce pod Poznaniem, a jego dni zlewały się w szarą monotonię. Czas płynął wolno, a każdy ruch przypominał o starości – ból w stawach, szumy w uszach, zbyt cicha cisza w pustym domu. Stanisław pogodził się już z tym, że jego historia dobiega końca. Do czasu, gdy los postanowił napisać dla niego nowy rozdział – zaczynający się od kartonowego pudełka przydrożnego rowu.
Był jesienny, mglisty poranek. Stanisław zmierzał do opuszczonej kapliczki, jak robił to co tydzień, wspierając się na wyślizganym drewnianym kiju. Gdy minął zardzewiałą furtkę, jego uwagę przykuł cichy skowyt. Zatrzymał się, zmrużył oczy i dostrzegł przemoknięte pudełko. W środku drżała mała kulka – czarno-biały szczeniak, z karteczką przyklejoną na wieku: „Proszę, zaopiekuj się nim”.
Stanisław z trudem przykucnął, jego stare kolana protestowały, ale coś w tych oczach nie pozwalało mu odejść. Wyciągnął ręce i szepnął:
— Może Bóg jeszcze o mnie pamięta…
Zawinął malucha w swój płaszcz i ruszył z powrotem do domu. Kapliczka mogła poczekać – dziś jego modlitwą miała być troska.
Nazwal go Leo. Imię, które Anna — jego żona — wybrała niegdyś dla ich nienarodzonego drugiego dziecka. W oczach psa było coś znajomego. Coś ciepłego, znajomego, jakby Anna zsyłała mu znak z innego świata.
Od tego dnia życie Stanisława się odmieniło. Leo wyrósł na pięknego psa z białą łatą na piersi. Codziennie rano czekał z kapciami w pysku, wieczorami kładł łeb na kolanach staruszka podczas herbaty. Ich więź stała się nierozłączna. Ludzie z wioski przestali widzieć w Stanisławie samotnego dziwaka — teraz był „tym z psem”. Szli codziennie tą samą drogą – starzec i jego cień z ogonem.
Aż przyszedł październikowy czwartek.
Tego dnia Leo zachowywał się dziwnie – jęczał, wył, kręcił się niespokojnie. Stanisław próbował go uspokoić.
— Po obiedzie pójdziemy, spokojnie, przyjacielu…
Ale pies nie dał za wygraną. W końcu, wypuszczony na podwórko, przeskoczył furtkę, która nie domknęła się po liście od listonosza, i zniknął.
Stanisław, nieświadomy jeszcze, zawołał go na kolację. Gdy nie przyszedł – ruszył szukać. Cała okolica — wołał, pytał, błądził. Bez skutku.
Mijały godziny, potem dni. Staruszek przesiadywał na werandzie, z obrożą w dłoni. Nie jadł. Nie spał. Pogrążony w żałobie, czuł, że znów traci wszystko.
Kiedy sąsiad Jan przekazał mu wiadomość o psie potrąconym na szosie, świat zawirował. To nie był Leo – ale dla Stanisława i tak był to cios. Sam wykopał mu grób, szepcząc modlitwę nad nieznajomym ciałem.
Minęły dwa tygodnie. Stanisław osłabł. Chciał już tylko cicho zniknąć. I wtedy zadzwonił telefon.
— Panie Stanisławie, tu Krzysztof, dzielnicowy. Spacerowałem niedaleko starego młyna. Z opuszczonej studni dobiegało szczekanie. Zeszliśmy z latarką. Wydaje mi się… to Leo.
Zamarł.
— Proszę… Proszę nie żartować… — wyszeptał.
Godzinę później Jan wiózł go, jak umiał najszybciej. Przy studni czekali strażacy. Leo, brudny, wychudzony, ale żywy — leżał w ciemnościach.
Gdy go wyciągnęli, rzucił się na Stanisława z takim impetem, że obaj runęli na ziemię. Staruszek objął go i zapłakał jak dziecko.
— Już jesteś, synku… Już jesteś…
Wokół rozległy się brawa. Sąsiedzi, dzieci, nawet Krzysztof wytarł oczy.
Tego wieczoru Stanisław znów gotował barszcz. Dom, który przez lata był pełen ciszy, teraz brzmiał śmiechem i ciepłem. Leo leżał u nóg swojego pana, syty, bezpieczny.
A gdy noc okryła wieś, a gwiazdy rozbłysły na czarnym niebie, Stanisław pogładził psa po głowie i szepnął:
— Anna miała rację. Rodzina zawsze się odnajduje.
Leo zasnął, machając ogonem we śnie. Tej nocy żaden z nich nie czuł się samotny. Już nigdy.