Byłam mężatką od pięciu lat. Wspólne życie nie zawsze było spokojne, ale uważałam się za szczęściarę — zwłaszcza z tak troskliwą teściową. Zawsze była uprzejma, rzadko się wtrącała, często dawała mądre rady.
Ostatnio jednak tak wyczerpała mnie praca, że serce mi ciążyło. Mój mąż, Hitesh, był całymi dniami zajęty i prawie nie zwracał na mnie uwagi. Widząc moje zmęczenie, pewnego popołudnia moja teściowa, pani Sarla, zawołała mnie do salonu w naszym domu w Gurugramie i położyła przede mną gruby kopert:
„Proszę. Dwa miliony rupii. Jedź, odpocznij. Zwiedzaj Europę. Spędź tam kilka tygodni, a potem wróć i przemyśl wszystko.”
Byłam w szoku. Nigdy wcześniej nie dała mi tak dużej sumy ani nie proponowała zagranicznej podróży. Najpierw poczułam wdzięczność — może naprawdę troszczy się o mnie? Ale potem pojawiło się podejrzenie: dlaczego teraz tak jej zależy, żebym wyjechała?
Mimo to przyjęłam propozycję. Spakowałam się i kupiłam bilet na Terminal 3 lotniska IGI. Hitesh nie protestował — powiedział tylko: „Jedź, odpocznij. Mama zajmie się wszystkim.” Ta uwaga wywołała we mnie jeszcze większy niepokój.
W dniu wyjazdu Sarla sama mnie odprowadziła, dając mnóstwo wskazówek. Pożegnałam ją, ale w moim uśmiechu było coś sztucznego. A kiedy odwróciła się, podjęłam decyzję: udam, że wyjeżdżam, ale wrócę po cichu. Chciałam wiedzieć, co dzieje się w domu, kiedy mnie nie ma.
Taksówką wróciłam w okolice DLF Phase 3, wysiadłam kilkaset metrów od domu i przeszłam pieszo. Gdy dotarłam na róg ulicy, serce zaczęło mi walić. Drzwi były otwarte, a ze środka dobiegał głośny śmiech. Przykleiłam się do ściany i zajrzałam.
To, co zobaczyłam, wstrząsnęło mną: w salonie Hitesh siedział obok młodej kobiety — ta opierała głowę na jego ramieniu, śmiała się i rozmawiała z nim. Co gorsza, pani Sarla również tam była. Wcale jej to nie przeszkadzało — przeciwnie, podawała jedzenie i uśmiechała się, mówiąc:
„Synowa wyjechała. Teraz możecie odpocząć. Mam nadzieję, że ktoś zadba o Hitesha. Riya to dobra dziewczyna. Bardzo ją lubię.”
Zawyło mi w uszach. Zrozumiałam, że „wyjazd” był podstępem, by wyrzucić mnie z domu i zrobić miejsce dla innej. Dwa miliony rupii miały być po prostu zapłatą za ciszę — żeby mnie odsunąć bez kłopotów.
Tej nocy nie wróciłam do domu. Wynajęłam mały pokój w hotelu w Karol Bagh (Nowe Delhi) i całą noc nie mogłam zasnąć. Bolało, ale nie pozwoliłam sobie pęknąć. Gdybym milczała, cierpiałabym wiecznie.
Następnego dnia skontaktowałam się z adwokatem w Saket, zapytałam o podział majątku i rozpoczęłam procedury. Poprosiłam zaufaną osobę o zebranie dowodów — chciałam pełnej przejrzystości.
Dwa tygodnie później, gdy oni nadal byli przekonani, że bawię się w Europie, weszłam do salonu z adwokatem i dokumentami. Wszyscy zbledli. Hitesh zaczął się jąkać, pani Sarla wyglądała na zszokowaną, a Riya odwróciła wzrok.
Spojrzałam im w oczy — spokojnie, ale stanowczo:
„Dziękuję za dwa miliony rupii. Wykorzystam je, by zacząć nowe życie — wolne i lekkie. Od tej chwili nic mnie już z tą rodziną nie łączy.”
Położyłam dokumenty rozwodowe na stole, odwróciłam się i wyszłam bez wahania. Tym razem wychodziłam nie jako zdradzona kobieta, lecz jako silna, gotowa wybrać własne szczęście.
Wniosek: Czasem nasze szczęście zaczyna się wtedy, gdy przestajemy znosić niesprawiedliwość i odważamy się zacząć nowy rozdział.