Nigdy nie zapomnę chwili, gdy David wrócił do domu z triumfalnym uśmiechem, takim, który zwykle zapowiadał kłopoty. Trzymał teczkę skórzaną jak jego ego i podszedł do mnie powoli, jak aktor, który w końcu otrzymał swoją rolę życia.
— Clara — powiedział melodyjnie. — Chciałbym ci coś pokazać.
Odłożyłam ołówek i spojrzałam na niego znad szkicownika. Projektowałam wnętrze restauracji w Bostonie. Nie było to dla Davida „prawdziwą pracą”, ale klient płacił dobrze.
— Słucham? — zapytałam spokojnie.
David otworzył teczkę. Wysunął z niej dokumenty z pieczęciami, pieczątkami, podpisami. Pachniały nowością i władzą.
— Kupiłem nową posiadłość. Na Cape Ann. Widok na ocean, prywatne zejście na plażę. Coś… nieosiągalnego dla większości ludzi.
Przesunął papiery w moją stronę.
— Naszą posiadłość? — zapytałam chłodno.
— Moją, oczywiście. Ale możesz tam mieszkać, póki… wiesz… nie znajdziesz pracy, która naprawdę ma wartość.
Uśmiechnął się, oczekując, że się wzruszę.
— A co z naszym domem? — zapytałam.
— Sprzedany — oznajmił nonszalanckim tonem. — Zresztą, nigdy do niego nie należałaś.
Wtedy usłyszałam dźwięk obcasów. Charakterystyczny, jak stukanie zegara odliczającego czas do katastrofy.
Margaret. Jego matka. Królowa własnego dramatu.
— Claro — przywitała mnie z wymuszonym uśmiechem. — Wreszcie możesz mieszkać tak, jak zasługuje David. Pamiętasz, jak mówiłam, że powinnaś przestać „udawać artystkę”?
Zasunęła teczkę i poklepała ją niemal czułym gestem.
— To nowy etap. Dla nas wszystkich.
Uśmiechnęłam się. Prawdziwie. Ale oni wzięli to za znak poddania.
Tymczasem był to sygnał rozpoczęcia drugiego aktu.
Tydzień później przyjechaliśmy obejrzeć posiadłość. Dom był piękny – bielone drewno, wielkie okna wychodzące na ocean, taras pełen słońca. David chodził po salonie jak król, którego poddani mieli dopiero przybyć.
— Zobacz — powiedział. — Wyobraź sobie, ile tu projektów mogłabyś zrobić… gdybyś miała zlecenia.
Margaret parsknęła śmiechem.
— Wnętrza robi się na zamówienie ludzi, którzy mają pieniądze, kochanie. A ty przecież…
— Jestem freelancerką — dokończyłam łagodnie. — Pamiętam.
David klasnął w dłonie.
— Właśnie! Dlatego teraz potrzebuję, żebyś coś podpisała.
Wyjął nowe dokumenty.
— Przepisuję na siebie wszystkie akty własności. Dla bezpieczeństwa rodziny. Prawnego, wiesz. A ty… podpisz zrzeczenie roszczeń, dobrze? Formalność.
Margaret stała w rogu, mierząc mnie wzrokiem jak nauczycielka czekająca, aż uczeń popełni błąd.
— Inaczej? — zapytałam.
David wzruszył ramionami.
— Cóż, inaczej pewnie… będziesz musiała się wyprowadzić. Nie będę utrzymywał kogoś, kto nie wnosi nic do rodziny.
— Nic? — powtórzyłam, udając zdziwienie. — A ta posiadłość?
Poczerwieniał.
— Zapracowałem na nią!
Uśmiechnęłam się łagodnie. Tak łagodnie, że powinni byli od razu uciec.
Tego wieczoru David zasnął na kanapie, pewny, że jutro podpiszę wszystko, co chce. Margaret również wyszła, przekonana o mojej porażce.
A ja weszłam do gabinetu, zamknęłam drzwi i wyjęłam kopię elektroniczną pewnego dokumentu, który David przeoczył.
„Umowa zabezpieczająca pożyczkę na zakup nieruchomości. Pożyczkodawca: George Bennett.”
Mój ojciec.
„Warunek: W przypadku rozwodu lub wyprowadzki Clary Bennett-Cross własność przechodzi w administrację funduszu Bennetta na okres do 10 lat.”
David wszystko widział przez pryzmat pieniędzy – ale w życiu nie ma nic droższego niż warunki drobnym drukiem.
Następnego ranka David był gotowy do swojego wielkiego finału. Stał przy stole z papierami rozwodowymi i błyskiem triumfu w oczach.
— Claro, czas podpisać.
Obok stała Margaret, znowu jej wieczny, pełen wyższości uśmiech.
Wzięłam dokumenty do ręki, przejrzałam je powoli.
— Rozwód? — zapytałam. — Cóż… dobrze. Ale zanim podpiszę…
Wyjęłam z mojej teczki inny pakiet dokumentów.
David zmarszczył brwi.
— Co to ma być?
— Warunki pożyczki — odpowiedziałam spokojnie. — Tej, którą wziąłeś od mojego ojca. Na zakup tej posiadłości.
Margaret zbladła.
— Po-czekaj. Pożyczki? Powiedziałeś, że to była darowizna.
David spojrzał na nią gniewnie.
— Była! Clara, przestań kłamać!
Wyciągnęłam telefon i kliknęłam odtwarzanie nagrania. Głos Davida brzmiał wyraźnie:
„Tak, George, dziękuję za pożyczkę. Tak, spłacę w terminie. Tak, przeczytałem warunki.”
Margaret wciągnęła powietrze z sykiem.
David skamieniał.
— Navigation system twojego samochodu też nagrywa — dodałam lekko. — Nikt nie czyta drobnego druku, prawda?
— Po co…? — wykrztusił David.
Pochyliłam się nad stołem.
— Bo warunek jest prosty. Jeśli ja się wyprowadzę lub dojdzie do rozwodu, pełna własność nieruchomości przechodzi na mój rodzinny fundusz. To nie jest twój dom. To mój dom. I mojego ojca.
Margaret zatoczyła się na krzesło.
— To niemożliwe… — wyszeptała.
— A jednak — podsumowałam. — David, chyba nie doceniłeś „bezrobotnej projektantki wnętrz”.
David zaczął trząść się ze złości.
— Clara, ty… ty mnie wrobiłaś!
— Nie — odparłam. — Ja tylko pozwoliłam ci pokazać, kim naprawdę jesteś.
W tej chwili do drzwi wszedł mężczyzna w eleganckim granatowym garniturze.
— Pani Bennett-Cross? — zapytał.
Skinęłam głową.
— Jestem przedstawicielem funduszu Bennetta. Przyjechałem przejąć dokumenty własności. Zgodnie z zapisami w umowie.
David wytrzeszczył oczy.
— Nie możesz tego zrobić! To mój dom!
Przedstawiciel funduszu spojrzał na niego chłodno.
— Już nie. Pana nazwisko zostało wykreślone z tytułu własności o godzinie szóstej rano.
Spojrzałam na Davida łagodnie.
— Dziękuję, kochanie, że kupiłeś dla mnie tak piękne miejsce.
— Clara… błagam… — wyszeptał. — Nie zostawiaj mnie…
— Odejść? Teraz, gdy w końcu mam święty spokój? — Zaśmiałam się cicho. — Ani myślę. Ale ty musisz.
Margaret poderwała się.
— David jest moim synem! Nie możecie nas wyrzucić!
Przedstawiciel funduszu odchrząknął.
— Pani Margaret Cross, zgodnie z dokumentami nie ma pani prawa wstępu na teren posiadłości, chyba że za zgodą pani Bennett-Cross.
Uniosłam brew.
— Nie udzielam zgody.
Drzwi się zamknęły, a ja stałam w salonie, czując zapach morza i satysfakcji.
Nowy dom. Nowe życie.
A David i Margaret?
Niech uczą się czytać drobny druk.